Άρχισαν οι εξετάσεις και διαπιστώθηκε ότι ο ασθενής, 33 ετών, πατέρας τεσσάρων παιδιών, έπασχε από έιτζ και θα έπρεπε να τον μεταφέρουμε στο νοσοκομείο. Το θέαμα ήταν οικτρό. Ήταν ένας άνθρωπος που φαινόταν ότι μετά βίας κρατιόταν στη ζωή. Το δέρμα του ήταν κολλημένο στα κόκκαλά του, και οι ημέρες του, αν όχι οι ώρες του, ήταν μετρημένες.
Ρωτήσαμε αν ήταν βαπτισμένος, ώστε να μπορέσει να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει. Δυστυχώς δεν ήταν. Αμέσως αναθέσαμε στον ιθαγενή ιερέα μας π. Θεόφιλο, να τον ρωτήσει αν θέλει να βαπτισθεί, χωρίς να τον πιέσει. Η απάντηση δεν άργησε να έλθει. Ο ασθενής είπε απλά και αβίαστα, ότι ήθελε να βαπτισθεί.
Στο ιατρείο της Ιεραποστολής στο Κολουέζι του Κονγκό
Αρχίσαμε τότε έναν αγώνα δρόμου να προλάβουμε να γίνει η βάπτιση, μήπως εν τω μεταξύ επέλθει ο θάνατος. Ο π. Θεόφιλος γρήγορα ετοίμασε τα απαραίτητα, και ξεκίνησαν με ορισμένα παιδιά του οικοτροφείου μας για το πιο κοντινό ποτάμι. Αργά το απόγευμα επέστρεψαν αστράπτοντες όλοι από χαρά. Ο π. Θεόφιλος μας ενημέρωσε ότι τα δύο Μυστήρια του Αγ. Βαπτίσματος και Χρίσματος έγιναν κανονικά, και του δόθηκε το όνομα του προστάτου της Ιεραποστολής μας, Αγίου Γεωργίου. Η χαρά βέβαια ήταν γενική σε όλους μας, διότι την τελευταία στιγμή σώθηκε μία ψυχή.
Το άλλο πρωί ο π. Λάζαρος πήγε στο Νοσοκομείο και τον κοινώνησε έτσι με ανακούφιση ψελλίσαμε το: «Νυν απολύεις τον δούλο σου, Δέσποτα…».
Την μεθεπόμενη ημέρα, ο Γεώργιος εκοιμήθη. Όλοι το περιμέναμε. Τώρα όμως δεχθήκαμε το γεγονός χωρίς φόβο και αγωνία, διότι είχε γίνει ήδη μέλος της Εκκλησίας μας και η ψυχή του αγνή πλέον και πεντακάθαρη πέταξε κοντά στον Κύριο, όπου θα πρεσβεύει πάντοτε για όλους τους Αφρικανούς αδελφούς του, αλλά και για όλους μας.
*Το κείμενο μάς απέστειλε από το Κολουέζι του Κονγκό ο μοναχός Ν.Γ.
