Οι ιεραποστολικές περιοδείες στο Βόρειο Καμερούν είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, καθώς ταξιδεύεις σε ένα ανεπανάληπτο κράμα χρόνου παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Έτσι, ακόμα και τα ασήμαντα που υποπίπτουν στην αντίληψή μας, αναδεικνύονται όχι μόνον σημαντικά αλλά και μοναδικά.
Βέβαια, κάποια πράγματα αναδεικνύουν την τραγικότητα κάποιων καταστάσεων και καλούμεθα αυτόματα να ανασύρουμε δυνάμεις πνευματικές και ψυχικές, που να μας δώσουν το κουράγιο και την δύναμη να τις αντέξουμε, για να μπορέσουμε να τις βοηθήσουμε κατά το μέτρο των δυνάμεών μας και αν όχι, απλά να τις αναφέρουμε στον Κύριο του Αμπελώνος και να τις αποθέσουμε στην δική Του κρίση. Kαι τότε συμβαίνουν πράγματα παράδοξα και μοναδικά.
Οι ενορίτες στο χωριό Μπάιγκα
Σε κάποια περιοδεία τράβηξε την προσοχή μου ένα μικρό παιδί… Κάθε μέρα το έβλεπα στο ίδιο σημείο σ’ ένα δένδρο δίπλα στον δρόμο. Ένα πρωινό σταμάτησα, το πλησίασα και του πρόσφερα μερικές καραμέλες. Τον έλεγαν Ετιέν (Στέφανο). Δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι δεν μπορούσε να περπατήσει από το πρόβλημα της πολιομυελίτιδας. Την επομένη το πρωί αγοράσαμε ένα καινούργιο τρίτροχο ποδήλατο και του το προσφέραμε. Το παιδί μας ευχαρίστησε και έφυγε.
Το ίδιο βράδυ καθόμουν στον περίβολο του Ιεραποστολικού Κέντρου του Κατράνγκ και ξαφνικά ο φύλακας με ειδοποίησε ότι κάποιος θέλει να με συναντήσει. Ήταν ο αδελφός του παιδιού, που ήρθε κρατώντας στα χέρια του ένα ζωντανό κοτόπουλο. Με πλησίασε με σεβασμό και με φωνή τρεμάμενη μού είπε: «Με στέλνει ο πατέρας μας… Να τον συγχωρείτε, αλλά είναι μεγάλης ηλικίας και δεν μπορεί να περπατήσει πολύ. Σας ευχαριστεί για το δώρο που κάνατε στον μικρό μου αδελφό. Για μας είναι κάτι πολύ μεγάλο. Σας παρακαλεί να δεχθείτε αυτό το μικρό δώρο… Δεν έχουμε κάτι αντάξιο της αγάπης σας».
Τον ευχαρίστησα και πήρα το δώρο τους. Είναι συγκινητική και αξιοθαύμαστη, η αξιοπρέπεια και η ευγένεια με την οποία η κόσμος που διακονούμε δέχεται την κάθε ευεργεσία της εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας.
Από τότε που χαρίσαμε το ποδήλατο στον Ετιέν, μπορούσες να τον βλέπεις σε κάθε εκκλησιαστική σύναξη. Ξυπνούσε χαράματα και σιγά-σιγά έπαιρνε τον δρόμο για την Εκκλησία που θα γιόρταζε ή θα λειτουργούσε.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Καμερούν κ. Γρηγόριος με τον Ετιέν την ημέρα που απόκτησε το τρίτροχο ποδήλατο.
Ίσως κάποιοι διαβάζοντας την τελευταία φράση θεωρήσουν ότι, όλες οι εκκλησίες θα βρίσκονταν σε μια λογική απόσταση που θα μπορούσε να διανύσει ένα παιδί με ένα παρόμοιο αμαξίδιο και προχωρώντας ουσιαστικά με την δύναμη των χεριών του. Στην περίπτωση όμως του Ετιέν θα πρέπει να υπολογίσει αποστάσεις μέχρι και δέκα χιλιόμετρα σε κακοτράχαλους ή ανύπαρκτους χωματόδρομους και άλλα τόσα για να ξαναεπιστρέψει σπίτι του.
Όλοι, ουσιαστικά, θαυμάζουν αυτό το παιδί για το θάρρος και τον αγώνα που κάνει, για να δείχνει πάντα την ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό. Αυτές όμως είναι ουσιαστικά οι αλλαγές και οι διαφορές που μπορεί να επιφέρει μόνον ο Ευαγγελικός Λόγος σ’ αυτόν τον κόσμο. Και αυτόν τον Λόγο αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε στον κόσμο του Κυριωνύμου Αμπελώνος της Κεντρικής Αφρικής.
† Ο Καμερούν Γρηγόριος
