Στην Επισκοπή μας χάρη στην δική σας αγάπη και στήριξη, λειτουργεί η κλινική μας.
Μάλιστα τα τρία τελευταία χρόνια έχουμε εφαρμόσει ένα πρόγραμμα για τα υποσιτισμένα παιδιά.
Αλήθεια, ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί πόσα στόματα θα κρέμονται από ένα κουτί γάλα…
Από μικρός αγάπησα τον μοναχισμό και την Ιεραποστολή και μία ερώτηση από τις πολλές που έκανα ήταν η παρακάτω:
-«Γέροντα, θέλω να πάω στην Ιεραποστολή».
-«Ιεραποστολή σημαίνει πείνα κοινή! Ο,τι ζει ο κόσμος, θα το ζήσεις στο πολλαπλάσιο!», μου απάντησε.
-«Αντέχω», απάντησα με θάρρος άγνοιας.
Τούτη η απάντηση έμελλε να με κυνηγάει πάντα.
Ντρέπομαι που το λέω. Δεν πείνασα εγώ. Ίσως ελάχιστες φορές. Είδα, όμως, μωρά να κλαίνε ξέψυχα από την κατάρα αυτή. Είδα μαστούς γυναικών, σαν κρεμασμένους άδειους δερμάτινους ασκούς, να στάζουν μετά βίας γάλα. Είδα γέρους να σπρώχνουν το ρύζι στον νεότερο, για να έχει ελπίδα ζωής. Και όσο και να είχα φάει, πεινούσα. Πεινούσα σαν ζώο. Ούρλιαζα στην μοναξιά μου.
Επιτέλους, όμως, είδα και μάτια να γυαλίζουν στην όψη ενός κουτιού γάλακτος. Χέρια να αρπάζουν την ζωή. Γλώσσες που λαίμαργα έγλειφαν το πέριξ του στόματος, για να πάρουν κάθε ίχνος τροφής που έμεινε παράνομα εκεί. Χόρτασα, βλέποντας τα παιδιά μου να χορταίνουν. Γλυκάθηκε η ψυχή μου στην θέα μιας κοιλίτσας που φούσκωσε, προσφέροντας ύπνο βαρύ σε ένα μωρό.
Θέλω πραγματικά μέσα από την καρδιά μου να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς, που στηρίζετε το έργο της Επισκοπής μας, γιατί είσαστε μία ανάπαυλα στην ριζωμένη πείνα. Μία σταγόνα στην θάλασσα της απελπισίας, που όμως φτάνει για να αλλάξει το χρώμα της. Από μαύρη να γίνει λευκή. Από πικρή νόστιμη. Από θανατερή γεμάτη ζωή. Από άγευστη νόστιμη ως η Μεταλαβιά.
Ευχαριστώ, συνοδοιπόροι μου!
† Ο Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος
