Ακόμα διατηρώ έντονα, τα συγκλονιστικά αισθήματά μου, όταν, πριν από σαράντα περίπου χρόνια, επισκεπτόμουν μία απομακρυσμένη περιοχή σε μία από τις πρωτόγονες φυλές της Κένυας. Ήταν περίοδος ανομβρίας και ήταν φυσικό το όλο σκηνικό. Προκαλούσε φρίκη και τρόμο. Ενώ ταξιδεύαμε συναντούσαμε νεκρά ζώα, ανάμεσα στους δρόμους και τα δάση, θέαμα το οποίο, για μένα τον πρωτάρη στο χώρο της Ιεραποστολής, ήταν αδιανόητο. Στη συνέχεια, όταν συνάντησα τους πρώτους ανθρώπους της φυλής των Τουρκάνα, ήταν όλοι σκελετοί. Ιδιαίτερα οι γυναίκες, που ήταν σχεδόν ημίγυμνες, τραβούσαν κυριολεκτικά το «πετσί» τους, το δέρμα της κοιλιάς τους, λέγοντάς μου στην τοπική διάλεκτο: «Πεινούμε». Θεέ μου! Τι απάνθρωπο θέαμα ήταν αυτό;
Υπάρχουν, σήμερα στον 21ο αιώνα, άνθρωποι που δεν έχουν το πιο βασικό υλικό για να επιβιώσουν. Στην συνέχεια, όταν ήμουν πλέον υποχρεωμένος να μείνω μαζί τους για μερικές ημέρες, αντιλήφθηκα ακόμα περισσότερο το δράμα τους. Πείνα παντού. Στην πορεία φυσικά της εδώ παραμονής μου, συμβαίνουν καθημερινά τέτοια γεγονότα, που σχετίζονται με το θέμα της πείνας. Καθημερινά παίρνω μηνύματα στο κινητό μου απ’ όλη την επικράτεια της Κένυας. Ιερείς, κατηχητές, νέοι και νέες, γονείς κ.τ.λ. Καμιά φορά, νομίζω ότι είναι όνειρο, γιατί όλοι αυτοί με πληροφορούν ότι πεινούν. Κάποτε λένε ότι έχουν να φάνε τρεις μέρες. Άλλοι μου ζητάνε να τους στείλω ένα ευρώ τουλάχιστον, για να μπορέσουν να ζήσουν. Ένα ευρώ! Μένω απορημένος! Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα.
Χθες καθόμουν στο γραφείο μου. Μου είπε ο φύλακας ότι ήρθε κάποιος γνωστός μου από την περιοχή και ήθελε να με δει. Όταν τον συνάντησα, κατεβαίνοντας το πρωί στην πόλη για να τελέσω μία κηδεία, με χαιρέτησε. Τον χαιρέτησα και εγώ, τον ευλόγησα και συνέχισα τον δρόμο μου για το γραφείο. Έτσι συνηθίζεται εδώ πέρα. Αυτός λοιπόν ήρθε να με βρει για να μου πει ότι το πρωί που τον πέτυχα στον δρόμο φορούσε το σακάκι που του χάρισα πέρυσι. Τώρα όμως δεν το φορά πλέον, γιατί το πούλησε για πέντε ευρώ προκειμένου να μπορέσει να πάρει λίγο γάλα και ψωμί στα παιδιά του που πεινούν. Κύριε ελέησον, είπα και έκανα τον Σταυρό μου. Η συζήτηση συνεχίστηκε και μου αποκάλυψε πόσο δύσκολη είναι η ζωή του από τότε που πέθανε η γυναίκα του, αφήνοντας δύο μικρά παιδιά που τα φροντίζει ο ίδιος.
Κάποιος νέος μ’ ενοχλούσε συνέχεια και επέμενε. Δεν μου ζητούσε πολλά. Απορούσα γιατί δεν μου ζητούσε περισσότερα. Έτσι, αποφάσισα να τον καλέσω στο γραφείο μου για να εξετάσω ενδελεχώς την περίπτωσή του. Ποιό ήταν το μυστικό; Γνώριζε ότι καθημερινά μ’ ενοχλούν πολλοί ζητώντας όλοι να πάρουν κάτι, για να λιγοστέψει η πείνα τους. Αυτός ζητούσε μόνο δέκα ευρώ, για να μοιραστεί το προϊόν του φαγητού, θα αγόραζε δηλαδή καλαμποκάλευρο και θα μπορούσαν έτσι, αυτός και ο μικρότερος αδελφός του, να επιβιώσουν.
Όσο εμβαθύνει κανείς στο θέμα της πείνας εδώ στην Αφρική, γίνεται όλο και περισσότερο ανθρώπινος. Οι περιπτώσεις που παρουσιάζονται στο γραφείο του Επισκόπου επί καθημερινής βάσεως, είναι συγκλονιστικές. Μικρά παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι ακόμη, κτυπούν την πόρτα συνέχεια. Τι να πρωτοκάνει κανείς; Είναι ατελείωτες οι ιστορίες που, πραγματικά, αφήνουν πολλά ερωτήματα. Τόσοι άνθρωποι, σ’ ένα σχετικά κλειστό περιβάλλον ν’ αντιμετωπίζουν ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα! Σκεφτείτε τι γίνεται σε άλλες περιοχές και πόσες ακόμη περιπτώσεις υπάρχουν ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα.
Ας μην μιλήσουμε για τα βουνά των σκουπιδιών. Αυτό θα είναι το τελευταίο. Μαζεύονται τα σκουπίδια σε μία γειτονιά κάποιου χωριού η οποιασδήποτε άλλης πόλης. Τα σκουπίδια αυτά παραμένουν εκεί μέρες, μήνες ίσως και χρόνια. Βλέπουμε πολλές φορές ζώα να ψάχνουν να βρουν κάτι να φάνε, γεγονός φυσιολογικό. Το περίεργο όμως είναι ότι εκεί, στον ίδιο χώρο, συναντούμε ανθρώπους όλων των ηλικιών να ψάχνουν επίσης. Ψάχνουν να βρουν κάτι να φάνε γιατί πεινούν. Ανακατώνουν τα βρώμικα αυτά περισσεύματα που περιτριγυρίζονται από διάφορα έντομα ελπίζοντας να βρουν κάτι, κάτι πολύτιμο, γιατί επιτέλους θα βάλουν μία μπουκιά στο στόμα τους, μετριάζοντας έτσι την πείνα τους.
Ποιά αισθήματα δημιουργούνται μέσα στην ψυχή μας αντικρίζοντας τέτοιες σκηνές και περιπτώσεις που φανερώνουν την δυστυχία, τον πόνο, την στέρηση, την πείνα σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο Θεό με μας και έχουν κάθε δικαίωμα να αισθάνονται ότι είναι εικόνες Του. Γιατί λοιπόν να τους αφήνουμε να υποφέρουν, να δυστυχούν και να ταλαιπωρούνται, ενώ όλοι εμείς απολαμβάνουμε όλων των ειδών των αγαθών και δωρεών της άκρας αγάπης και συγκατάβασης του φιλεύσπλαχνου Θεού μας; Ας δώσουμε λοιπόν χέρι βοήθειας να σταματήσει, όσο είναι δυνατόν, η πείνα ανάμεσα στους αδελφούς μας της Αφρικής.
† Ο Κένυας Μακάριος
