Υπάρχουν δωρεές που ξεπερνούν τα υλικά τους όρια και γίνονται λιμάνια ελπίδας, φλόγες πίστης, πρόγευση ουρανού. Δωρεές που γεννιούνται μέσα από προσευχές, από αγάπη άδολη και έμπρακτη πίστη στον Χριστό. Αυτές τις μέρες, η Ιεραποστολή μας στην Τολιάρα ευλογήθηκε να δεχθεί δύο τέτοιες δωρεές, από τον Ιεραποστολικό Σύνδεσμο «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», ένα Σωματείο που εδώ και χρόνια στέκεται αθόρυβα αλλά σταθερά στο πλευρό μας, στηρίζοντας με θυσιαστική αγάπη το έργο του Ευαγγελίου στην Μαδαγασκάρη.
Το πρώτο ιεραποστολικό βαπτιστήριο στην Τολιάρα
Ήταν ένα όνειρο που κρατούσε χρόνια. Ένα όνειρο που ζούσε μέσα στα βλέμματα όσων βαπτίζονταν μέχρι σήμερα σε πρόχειρα μέσα, σε ένα μεταλλικό βαρέλι, κάτω από τον ήλιο η την σκια ενός δέντρου. Η Χάρις του Θεού ήταν εκεί, δυνατή, ολοζώντανη· αλλά η καρδιά μας ποθούσε έναν τόπο ιερό, αφιερωμένο, ευπρεπισμένο, έναν χώρο όπου η ουράνια αυτή γέννηση θα βρίσκει την τιμή που της αρμόζει.
Με την βοήθεια του Ιεραποστολικού Συνδέσμου «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», το όνειρο έγινε πραγματικότητα: χτίστηκε το πρώτο μας βαπτιστήριο, εντός του Ιεραποστολικού Κέντρου της Τολιάρας. Εκεί τελέστηκαν ήδη οι πρώτες βαπτίσεις, μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης, δακρύων και χαράς. Παιδιά και ενήλικες βυθίστηκαν στο νερό και αναδύθηκαν πνευματικά αναγεννημένοι, φορείς της Χάριτος, μέλη του Σώματος του Χριστού.
Ήταν μία στιγμή που δεν περιγράφεται με λέξεις, παρά μόνο με βλέμματα. Ένα νεύμα ουρανού. Σαν να χαμογελούσε ο Χριστός μέσα από το φως του νερού, και να έλεγε σε κάθε ψυχή: «Συ ει ο υιός μου ο αγαπητός».
Ένα πηγάδι, πηγή ζωής και αξιοπρέπειας
Σε τόπους ξεχασμένους από τον κόσμο, όπου η καθημερινότητα είναι αγώνας για τα αυτονόητα, το νερό δεν είναι δεδομένο. Είναι ευλογία. Είναι σωτηρία. Είναι ανάσα ζωής. Εδώ, στην Τολιάρα, παιδιά, μικρά παιδιά, περπατούσαν για ώρες, μέσα στην ζέστη, με ένα πλαστικό δοχείο στα χέρια, για να φτάσουν σε κάποιο ποτάμι, να μαζέψουν λίγο νερό πολλές φορές θολό, βρώμικο, επικίνδυνο.
Χάρη στην δωρεά του Ιεραποστολικού Συνδέσμου «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», άνοιξε ένα πηγάδι στον Ιερό Ναό Αγίας Αικατερίνης. Και μαζί του, άνοιξε και μία νέα εποχή για την περιοχή μας. Τώρα τα παιδιά δεν χρειάζεται να ξυπνούν τα ξημερώματα, ούτε να κινδυνεύουν στις πορείες τους. Τώρα μπορούν να έχουν καθαρό νερό, κοντά στο σπίτι τους. Οι μανάδες μπορούν να μαγειρέψουν, να πλύνουν, να δροσιστούν. Οι άνθρωποι πίνουν με ευγνωμοσύνη και ψιθυρίζουν ένα «Δόξα σοι, Κύριε», γιατί ένα τόσο απλό πράγμα, όπως το νερό, έγινε για αυτούς δώρο ανεκτίμητο.
Είδαμε τα πρώτα πρόσωπα να σκύβουν στο πηγάδι. Είδαμε παιδικά χέρια να πιάνουν τα σταγονίδια σαν μαργαριτάρια. Είδαμε ανθρώπους να ξεδιψούν, όχι μόνο το στόμα, αλλά και την καρδιά. Και εκεί, μέσα στην σιωπή, ακούστηκε πάλι η φωνή του Χριστού: «Εδίψησα και εποτίσατέ με».
Ευχαριστούμε… Ευχαριστούμε τον Θεό που όλοι εσείς είστε δίπλα μας. Ευχαριστούμε τον Ιεραποστολικό Σύνδεσμο που δεν ξεχνά· που συμπάσχει, που σηκώνει μαζί μας τον σταυρό, για να ανατείλει η Ανάσταση στις καρδιές των φτωχών και πονεμένων αδελφών μας.
Ας είναι το βαπτιστήριο και το πηγάδι μνημεία της πίστης σας και της αγάπης σας. Και ας γίνει το νερό, πνευματικό και υλικό, σπόρος αιωνίου καρποφορίας.
Όμως η Ιεραποστολή, όσο ευλογημένη κι αν είναι, δεν παύει να είναι κι ένας δρόμος σταυρικός. Ένας δρόμος γεμάτος χαρές, αλλά και πίκρες, κινδύνους και δάκρυα. Όταν πήγαμε να γράψουμε τα ονόματα των δωρητών στο πηγάδι, μία πράξη απλής ευγνωμοσύνης και τιμής, στην επιστροφή ξαφνικά, μία μηχανή εμφανίστηκε απότομα και έπεσε με δύναμη στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου μας. Για μία στιγμή, ο χρόνος πάγωσε. Μία ανάσα που έμοιαζε να κόβεται. Ήταν ένα χτύπημα δυνατό, τρομακτικό. Οι καρδιές μας χτύπησαν δυνατά, όχι από τον κρότο, αλλά από τον φόβο μήπως η χαρά μετατραπεί σε τραγωδία.
Ευτυχώς, ο οδηγός της μηχανής δεν πέθανε. Ο Θεός τον φύλαξε. Ανασάναμε με ευγνωμοσύνη. Ήταν μία υπενθύμιση πως εδώ, στην Τολιάρα, κάθε μέρα είναι δώρο. Πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Πως η ζωή είναι εύθραυστη, κι όμως τόσο πολύτιμη, όπως η σταγόνα του νερού που τώρα κυλά από το πηγάδι μας.
Ναι, εδώ δημιουργούνται πράγματα όμορφα, βαπτιστήρια, σχολεία, πηγάδια, καρδιές που αλλάζουν. Μα μαζί με την χαρά, υπάρχει και η αγωνία. Υπάρχει η κόπωση, οι κινήσεις στα όρια, η μοναξιά. Υπάρχουν και οι λύπες, γιατί, όταν αγαπάς, πονάς. Όμως αυτός είναι ο δρόμος του Ευαγγελίου: να χαίρεσαι μέσα από τον κόπο, να δοξάζεις μέσα από την δοκιμασία, να ζεις τον Χριστό μέσα από κάθε μικρό και μεγάλο θαύμα που γεννά η αγάπη.
Με βαθιά ευγνωμοσύνη και προσευχή,
† Ο Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος
