«Η Αφρική είναι ένα μεγάλο στομάχι, που πρώτα πρέπει να το χορτάσεις και μετά να του μιλήσεις για τον Θεό»! Με αυτά τα λόγια ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αρούσας κ. Αγαθόνικος εκφράζει τα συναισθήματά του και τις εμπειρίες τις οποίες αποκόμισε κατά την εικοσάχρονη διακονία του στον ιεραποστολικό αγρό της Αφρικής.
Περιοδεύοντας στα χωριά της Κεντρικής Τανζανίας «σκοντάφτεις» επάνω σε ανθρώπους στερημένους και σε παιδιά που καθημερινά πηγαίνουν στο σχολείο με την κοιλίτσα τους άδεια.
Οι άνθρωποι στην Αφρική δεν έχουν φαγητό, γι’ αυτό και αγωνίζονται σκληρά για να εξασφαλίσουν το καθημερινό τους φαγητό, το ουγκάλι. Πρόκειται για αλεύρι που προέρχεται από αλεσμένα καλαμπόκια, το οποίο βράζουν και γίνεται σαν χυλός. Μάλιστα τα μικρά παιδάκια το φτιάχνουν σε μικρά μπαλάκια και το τρώνε. Συνήθως το συνοδεύουν με λίγα φασόλια η χόρτα, αλλά στα απομακρυσμένα χωριά, όπου δεν υπάρχει νερό και η καλλιέργεια χορταρικών είναι αδύνατη, «σερβίρεται» σκέτο.
Κάθε οικογένεια μπροστά στα αχυρένια σπιτάκια καλλιεργεί μικρή ποσότητα καλαμποκιών ίσα-ίσα για τις ετήσιες διατροφικές της ανάγκες. Σε περιοχές όπου δεν υπάρχει νερό τα καλαμπόκια φροντίζονται με πολλούς κόπους.
Το νερό μεταφέρεται από τις ελάχιστες πηγές που βρίσκονται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά η από όπου αυτό βρεθεί και κυρίως από τα εναπομείναντα λιμνάζοντα νερά ενός ξεροπόταμου. Όμως, μαζί με τον σωματικό κόπο που καταβάλλουν, έχουν και την ελπίδα τους στον Θεό ότι θα οικονομήσει τα πράγματα, ώστε οι πολυπόθητες βροχές να δώσουν πνοή ζωής στο κατάξερο τοπίο.
Δυστυχώς φέτος οι βροχές ήταν ελάχιστες και η παρατεταμένη ξηρασία δεν βοήθησε τις λιγοστές καλλιέργειες να αναπτυχθούν, με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες να αγωνιούν για την επιβίωσή τους. Τα καλαμπόκια λιγοστά.
Το ουγκάλι δεν θα είναι αρκετό για ολόκληρο τον χρόνο. Ωστόσο δεν μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Παρά τις δυσμενείς συνθήκες προσπαθούν, έστω και εν μέσω ξηρασίας, να καλλιεργήσουν ακόμη λίγα καλαμπόκια βαδίζοντας ακόμη περισσότερα χιλιόμετρα για λίγο νερό και προσβλέποντας στο θαύμα, ελπίδα που εκπηγάζει από το έντονο θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων της Τανζανίας αλλά και ολόκληρης της Αφρικής.
Έτσι μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και αυτό της πείνας. Πάντοτε συνδράμαμε σε έκτακτες ανάγκες οικογενειών, ακόμη και ολόκληρων χωριών, αλλά φέτος η κατάσταση έχει δυσκολέψει αρκετά. Είναι λυπηρό μία πλουτοπαραγωγική χώρα, ένας επίγειος παράδεισος με πλούσιο ορυκτό πλούτο να μην μπορεί να θρέψει τα παιδιά της.
Μπροστά σε αυτό το εκτεταμένο πρόβλημα προσπαθούμε να αυξήσουμε την συχνότητα παροχής συσσιτίων και διανομής δεμάτων αγάπης με τρόφιμα μακράς διαρκείας, τα οποία είναι ικανά να καλύψουν τις ανάγκες κάθε οικογένειας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα και μία δύσκολη απόφαση, την οποία λάβαμε προσδοκώντας στην βοήθεια του Θεού και προσβλέποντας στις δικές σας αρχοντικές και ελεήμονες καρδιές.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, παρά την παρατεταμένη οικονομική κρίση και εν μέσω συζητήσεων για παγκόσμια αστάθεια και επισιτιστική κρίση, το ελληνικό φιλότιμο δεν μειώθηκε, αλλά αντίθετα αυξήθηκε. Διανύοντας μία δύσκολη περίοδο, στην διάρκεια της οποίας στην πατρίδα μας οι ανάγκες για συσσίτια είναι πλέον πολύ μεγάλες, εκατοντάδες αδελφοί μας, μέλη της Ιεραποστολικής Στέγης και φίλοι της Ιεραποστολής, αποστέλλουν χρήματα για τους αδελφούς μας στην Τανζανία.
Οι ανθρώπινες ανάγκες, η πείνα και η δυστυχία δεν γνωρίζουν εθνικότητες, χρώματα, γλώσσες και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Όλοι οι άνθρωποι καλούμαστε να ανταποκριθούμε -ανάλογα με τις προσωπικές δυνάμεις του καθενός- στο κάλεσμα του πλησίον για βοήθεια.
Πως μπορούμε να κηρύττουμε το Ευαγγέλιο της Αγάπης, όταν ο πλησίον μας στερείται και τα απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή του; Πως μπορούμε να εθελοτυφλούμε, όταν την ίδια στιγμή χιλιάδες η -καλύτερα- εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα; Ποιός μπορεί να αγνοήσει ένα μικρό παιδί που πεινάει και να μείνει ασυγκίνητος στην αγωνιώδη κραυγή του;
Με αυτές τις σκέψεις κάνουμε έκκληση σε όλους να συνεχίσουμε την διαρκή υποστήριξή μας, ώστε να απαλύνουμε τον πόνο χιλιάδων συνανθρώπων μας στην χώρα της Τανζανίας. Το δικό μας περίσσευμα αποτελεί αναγκαιότητα για αυτούς τους ανθρώπους. Η δική μας μικρή δωρεά σκορπίζει χαμόγελα σε πολλά πρόσωπα. Ας συνεχίσουμε να στηρίζουμε την προσπάθεια αυτή με την ταπεινή σκέψη ότι προσφέροντας στον αδελφό, προσφέρουμε στον ίδιο τον Θεό!
Ι. Επισκοπή Αρούσας
