ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Στο δάσος προτιμώ να περπατώ μόνος. Δίχως συντροφιά και συνομιλίες. Δίχως απρόσμενες συναντήσεις. Θέλω να περπατώ κάτω από ψηλά πεύκα κι έλατα και να νιώθω ευτυχής, απολαμβάνοντας την ησυχία και προσευχόμενος με ιδιαίτερη θέρμη. Το δάσος το νιώθω σαν έναν απέραντο ναό όπου επικοινωνώ με το Θεό ευκολότερα απ’ ότι μέσα στη μικρή κοινωνία που ζω. Συνηθίζω να κάθομαι πολλές ώρες σε κάποιο βράχο και να προσεύχομαι. Να διαλύω έτσι τους βιοτικούς λογισμούς και τις πικρίες που συχνά μου προκαλούν αυτοί οι λογισμοί. Ανοίγω την ψυχή μου και βγαίνουν τα λόγια της προσευχής: «Γλυκύτατε Ιησού, ελέησόν με».