Λίγες μέρες μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής, την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας μας, η σκέψη μας τρέχει στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας του Χριστού στον πλανήτη Γη.
Άνθρωποι αγράμματοι και απλοί, χωρίς γνώσεις και περγαμηνές, με μοναδικό τους εφόδιο την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος για το ποιός πραγματικά ήταν ο Χριστός και ποιό ήταν το έργο Του στην γη, διεσπάρησαν σε όλη την τότε γνωστή οικουμένη για να διαλαλήσουν την μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος και ότι περιμένει τον άνθρωπο να γίνει κατά χάριν Θεός.
Κυριακή της Πεντηκοστής στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος στο Saweni Φίτζι
Αυτό τους κατέστησε πανεπιστήμονες, γιατί όχι μόνο κατανόησαν, αλλά είχαν εμπειρία της Ζωής. Αυτή την εμπειρία θέλησαν να μοιραστούν με όλους δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, δηλαδή δημιουργώντας την Εκκλησία. Έβαλαν τις βάσεις, ώστε αυτή η μεγάλη αλήθεια να μείνει ζωντανή στις καρδιές των ανθρώπων όλων των αιώνων.
Δημιουργήθηκε η Εκκλησία, που σκοπό έχει να καθαγιάσει κάθε άνθρωπο σε όλα τα πέρατα της γης και σε όλους τους αιώνες, προσφέροντας την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος. Η ευθύνη λοιπόν του Ευαγγελισμού του κόσμου και των αιώνων είναι ευθύνη της καθόλου Εκκλησίας μέσω της ιεραποστολής.
Τα χαρίσματα διαμοιράζονται στα μέλη, η Εκκλησία όμως τα φέρει όλα. Το έργο της Εκκλησίας πραγματώνεται με την –αλλά και– στην συνεισφορά κάθε μέλους. Όλοι έχουν δικαίωμα στην χαρά του Ουρανού, όταν ένας άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό, όταν ένας άνθρωπος ζει την Αγιότητα. Η χαρά της Αγιότητος είναι προϊόν της προσφοράς του εαυτού. Προσφορά χρόνου, χαρισμάτων, πόρων, φροντίδας και προσευχής. Πέραν του εαυτού.
Μεγάλος εχθρός του Ευαγγελισμού των εθνών είναι η επανάπαυση των «εκλεκτών», όσων δηλαδή θεωρούν κοντόφθαλμα ότι η προσωπική τους τελείωση ολοκληρώνεται στον εαυτό τους, όσων δεν κατανοούν ότι η ολοκλήρωση μέσα στην Εκκλησία περιλαμβάνει απαραιτήτως τον πλησίον, τον κάθε πλησίον, αυτόν τον πλησίον που ο Χριστός κατέστησε κλειδί του Παραδείσου.
Η θέαση και η έννοια του άλλου, του πλησίον, είναι το κλειδί της εν Χριστώ ζωής. Διαφορετικά ενώ έχουμε ωραίους Ναούς, ωραίες εκκλησιαστικές τέχνες, ωραία οργάνωση, ωραία διοίκηση, ωραία εξωτερική περιβολή και άλλα ωραία, δεν βιώνεται ο Χριστός. Χωρίς την έννοια του άλλου, του πλησίον, ο παράδεισος παραμένει ερμητικά κλειστός.
Η εποχή μας θεοποίησε τον άνθρωπο μα κυρίως τον εαυτό μας. Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή, είναι εκκλησία χωρίς σκοπό. Και εκκλησία χωρίς σκοπό είναι ένα ψέμα, είναι ψεύτικη, είναι ανθρώπινη, χωρίς Άγιο Πνεύμα, χωρίς Θεό. Η Εκκλησία μας δείχνει τον τρόπο. Μας καλεί να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τον άλλο. Προσφέροντας τον εαυτό μας, λαμβάνουμε Θεό.
† Ο Νέας Ζηλανδίας Μύρων
