Ήταν ένα συνεσταλμένο, γλυκό στην όψη αγόρι με υπέροχο χαμόγελο. Λόγω του πυκνού προγράμματος κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής μας στο ιεραποστολικό κλιμάκιο δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα. Ωστόσο, την τελευταία μέρα κατά την επιστροφή μας με το λεωφορειάκι της Ιεραποστολής από κάποια επίσκεψη με πλησίασε και με παρακάλεσε να συζητήσουμε κάποιες απορίες του. Μεταξύ άλλων μου επανέλαβε με κάθε λεπτομέρεια ένα από τα θέματα που τους είχα αναπτύξει, που τον είχε προβληματίσει. Εντυπωσιάστηκα από το πως είχε κυριολεκτικά ρουφήξει αυτά που είχε ακούσει.
«Γεννήθηκα σε μια μικρή οικογένεια. Οι γονείς μου ονομάζονται Μωάμεθ και Μαρί Τουράι. Το όνομά μου ως μουσουλμάνος ήταν Αμπού Μπακάρ. Έχω έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Μωάμεθ Λαμίν Τουράι και μια μικρότερη αδελφή, τη Μεντίσα Τουράι. Οι γονείς μου τα έφερναν δύσκολα στην αρχή, ο πατέρας μου εργαζόταν ως φύλακας και η μητέρα μου αναγκαζόταν να πουλάει τα λιγοστά προσωπικά της αντικείμενα για να ζήσουμε. Σπάνια τρώγαμε καλό, θρεπτικό φαγητό. Με την πάροδο του χρόνου η κατάσταση βελτιώθηκε. Η μητέρα μου πουλούσε ψάρια στην αγορά και ο πατέρας μου ξεκίνησε να εργάζεται σε μια εταιρεία εμπορίας τυριού.
Ήμουν ένα χαρούμενο παιδί κι οι γονείς μου μού έδιναν ό,τι είχα ανάγκη. Η ζωή μου ήταν ευχάριστη και δεν υποπτευόμουν τη δοκιμασία του Θεού που θα διαδεχόταν τις ευτυχισμένες μέρες. Η δοκιμασία της οικογένειάς μου ξεκίνησε όταν η μητέρα μου ασθένησε και χρειάστηκε να μεταφερθεί στην επαρχία για περαιτέρω θεραπεία. Ανησύχησα, λυπήθηκα, ράγισε η καρδιά μου και η ευτυχία μου χάθηκε. Ήταν υπέροχη γυναίκα. Δεν ήταν μόνο μητέρα μου, αλλά κυριολεκτικά το στήριγμά μου.
Δεν πέρασαν τρεις μήνες και βρέθηκα να πουλώ κρύο νερό και αναψυκτικά στους δρόμους. Σπάνια έτρωγα ποιοτικό φαγητό. Έχασα τα πάντα, την όποια άνεση είχα, και άρχισα να κάνω απουσίες στο σχολείο, το οποίο σχεδόν εγκατέλειψα. Έπρεπε να αναλάβω τον ρόλο του πατέρα, ένας πατέρας με τη μορφή δεκατετράχρονου αγοριού. Αναγκάστηκα να διαλέξω τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση εις βάρος των σπουδών μου, επειδή έπρεπε να προσπαθώ να κλείνω τις «τρύπες» που δημιουργούνταν στην οικογένειά μας και συχνά δεν μπορούσε να καλύψει ο πατέρας μου.
Λίγους μήνες μετά ήλθαν ευχάριστα νέα από την επαρχία ότι η υγεία της μητέρας μου είχε βελτιωθεί σημαντικά κι είχε σχεδόν θεραπευθεί. Ωστόσο δεν μπορούσε να περιμένει την πλήρη αποθεραπεία της, επειδή είχε αφήσει στην πόλη τη μικρή μας αδελφή, που είχε γεννηθεί τρία χρόνια πριν χτυπήσει τη μάνα μας η μάστιγα της αρρώστιας της. Όταν επέστρεψε στο σπίτι μας, αναστατώθηκε και ράγισε η καρδιά της με την κατάσταση που βρήκε. Δεν άντεξε τον πόνο, η υγεία της επιδεινώθηκε και χρειάστηκε να μεταφερθεί ξανά στην εξοχή. Όμως αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Έπειτα από λίγες εβδομάδες μας πληροφόρησαν ότι πέθανε. Αισθάνθηκα απέραντη λύπη και απογοήτευση. Ράγισε η καρδιά μου. Ένιωσα ότι έχασα τα πάντα.
Δοξάζω όμως τον Θεό, επειδή σ’ αυτή την τραγική στιγμή της ζωής μου βρήκα στήριξη στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή στη Σιέρρα Λεόνε. Σ’ αυτήν ένιωσα αγάπη, πήρα κουράγιο και ανακάλυψα την οδό της σωτηρίας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ποτέ έως τότε δεν είχα σκεφτεί να γίνω μέλος της ορθόδοξης κοινότητας, γιατί είχα μεγαλώσει ως μουσουλμάνος. Μια μέρα, καθώς επέστρεφα από το σχολείο, ένας φίλος μου με προσκάλεσε να έρθω μαζί του στις συνάξεις των νέων στην Ιεραποστολή. Τον ακολούθησα πρόθυμα κι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στην ορθόδοξη πίστη.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα. Άρχισα να συμμετέχω τακτικά στις συνάξεις του Σαββάτου, τις οποίες συντόνιζαν δυό υπέροχοι άνθρωποι, ο κ. Κινγκ Ντέιβιντ Κάργκμπο και ο κ. Μάξιμος Ρόμπσον Καμάρα. Μέσα από αυτούς γνώρισα τον Πανοσιολογιώτατο πατέρα Θεμιστοκλή Αδαμόπουλο, που είχε οργανώσει αυτές τις συνάξεις, οι οποίες μετεξελίχθηκαν στην κατοπινή Αδελφότητα Ορθοδόξων Νέων (The Orthodox Youth Fellowship). Μέσω του πατρός Θεμιστοκλή γνωρίστηκα με δυό υπέροχες γυναίκες, την κ. Ελένη Αθηνοδώρου και την κ. Μαρία Αδαμοπούλου, την αδελφή του πατρός Θεμιστοκλή, οι οποίες ανέλαβαν την ευθύνη της Αδελφότητας των Ορθόδοξων Νέων.
Από την αρχή κι οι δυό τους ανέλαβαν πέρα από τις ευθύνες τους στην Αδελφότητα και την ίδια την ύπαρξή μου. Παρακολουθούσαν την ανάπτυξή μου και νοιάζονταν με αγάπη για κάθε πτυχή της ζωής μου, παρότι ήμουν μουσουλμάνος. Η κ. Ελένη μου φύλαγε ακόμη και φαγητό για το βραδινό δείπνο κατά τη διάρκεια της νηστείας του ραμαζανιού. Άρχισα να νιώθω ξανά ευτυχισμένος και οι πηγές της ευτυχίας μου ήταν αυτές οι δύο υπέροχες γυναίκες. Μου έδειχναν καλοσύνη και αγάπη και μου έδιναν κουράγιο.
Άρχισα να προβληματίζομαι ποιά θρησκεία θα έπρεπε να ακολουθώ και προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να ανακαλύψω την αληθινή πίστη. Μετά από λίγες εβδομάδες είδα ένα όνειρο. Είδα έναν βασιλιά μέσα σε λαμπερό φως να κάθεται σε θρόνο, να περιβάλλεται από αγγέλους και χιλιάδες άνθρωποι να τον προσκυνούν. Εγώ έμπλεος από χαρά μες στην καρδιά μου το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελώ. Στενοχωρήθηκα όταν ξύπνησα αλλά δεν θυμόμουν το πρόσωπο του βασιλιά που είχα δει.
Την 20-12-2015 βαπτίσθηκα και ο πατήρ Θεμιστοκλής μου έδωσε το όνομα Αλέξανδρος. Εντάχθηκα στην Εκκλησία του Χριστού και έκτοτε η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Ένιωσα τη θαλπωρή και τη φροντίδα της Ορθόδοξης Ιεραποστολής, η οποία μου παρείχε ό,τι είχα ανάγκη.
Ζώντας στη γλυκιά μου πατρίδα μέσα στην υπέροχη Ορθόδοξη Οικογένεια νιώθω πραγματικά ευλογημένος. Η νέα Οικογένειά μου με στήριξε και με βοηθά να εκπληρώσω την επιθυμία της καρδιάς μου, που δεν είναι άλλη από το να επιστρέψω την απέραντη αγάπη που έχω λάβει απ’ αυτήν σε κάθε πονεμένο σαν κι εμένα άνθρωπο γύρω μου. Δοξάζω τον Θεό που με αξίωσε να ενταχθώ στην Εκκλησία Του. Τώρα πια έχω τον Ιησού Χριστό ως Κύριο, Θεό μου και Σωτήρα μου, ο οποίος γεμίζει κάθε πτυχή της ζωής μου. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη προς την Ορθόδοξη Ιεραποστολή, χάρη στην οποία Τον γνώρισα».
Ο Αλέξανδρος είναι ένα από τα παιδιά που έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου η Ιεραποστολή καλύπτοντας όλα τα βασικά έξοδα διαμονής, τροφής και σπουδών του. Ενώ οι πολύ δύσκολες οικογενειακές συνθήκες της ζωής του τον είχαν αναγκάσει να εγκαταλείψει το σχολείο, με τη στήριξη της Ιεραποστολής το τελείωσε και σήμερα, εικοσιτεσσάρων χρονών, σπουδάζει δάσκαλος στο Ορθόδοξο Παιδαγωγικό Κολλέγιο στην πρωτεύουσα Φρήταουν. Όνειρό του είναι να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη και να τους μιλήσει για τον ζωντανό αληθινό Θεό που έχει γνωρίσει.
Το ποιός είναι ο Αλέξανδρος φανερώνουν γραπτά του, που έπεσαν τυχαία στην αντίληψή μου. Σ’ ένα από αυτά διάβασα κάποτε: «Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, Ιησού, για τις τόσες ευλογίες που μου έχεις δώσει. Μου έδωσες καταφύγιο όταν δεν είχα τίποτα. Άνοιξες δρόμο εκεί που φαινόταν ότι δεν υπήρχε δρόμος. Μετέτρεψες το σκοτάδι μου σε φως. Σ’ ευχαριστώ, Ιησού». Ένα βράδυ Σαββάτου σε μια σκοτεινή γωνιά της πρωτεύουσας τον λήστεψαν με την απειλή μαχαιριού. Την επόμενη μέρα σχολίαζε το γεγονός μ’ αυτά τα λόγια: «Παρότι με λήστεψαν, σ’ ευχαριστώ, Κύριε Ιησού, για την ευλογία και τη Χάρη Σου στη ζωή μου. Για το ότι με κρατάς γερό να έλθω άλλη μια Κυριακή να σε λατρεύσω και να σου πω: σ’ ευχαριστώ, Ιησού»…
Όσες φορές τυχαίνει συζητώντας να αναφερθούμε στον πατέρα του, μου λέει ανεξίκακα: «ο πατέρας μου ήταν αδύναμος άνθρωπος και δεν μπορούσε να αναλάβει τις πατρικές ευθύνες του». Το βιβλίο που έχει γράψει το έχει αφιερώσει στον πατέρα του…
Ο Θεός να τον ευλογεί.
Ιωάννης Μ. Περράκης
