Βλέπω μέσα από τα μάτια τους τα μάτια του Εσταυρωμένου!

«Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας προέβλεπε την επίσκεψή μας σε μια πάμπτωχη συνοικία στο κέντρο της πρωτεύουσας Φρι Τάουν, την παραγκούπολη Κρου Μπέι. Με το που φτάσαμε στον συνοικισμό, η βαριά μυρωδιά της ατμόσφαιρας και οι παράγκες ανάμεσα σε πλήθος σκουπιδιών μας σάστισαν. Προχωρούσαμε σοκαρισμένοι. Ένας κατάμαυρος ποταμός κυλούσε αργά ανάμεσα σε τόνους απορριμμάτων, δημιουργώντας μια αφόρητα αποπνικτική ατμόσφαιρα.

Καθώς προσπαθούσαμε να καταγράψουμε φωτογραφικά αυτό που ζούσαμε, είδα ξαφνικά μπροστά μου τον Δανιήλ. Μόλις είχε διασχίσει την γέφυρα και επέστρεφε στο σπίτι από το σχολείο του, που βρισκόταν στις παρυφές του συνοικισμού. Ήταν ένα αγόρι με ωραία χαρακτηριστικά, ντυμένο με την στολή του σχολείου του, λευκό κοντομάνικο πουκάμισο και θαλασσί, κοντό παντελονάκι. Είχε την τσάντα του στην πλάτη. Τα καθαρά του ρούχα δημιουργούσαν απίστευτη αντίθεση με το γεμάτο τόνους σκουπιδιών περιβάλλον.

Τα ‘χασα καθώς τον είδα ξαφνικά μπροστά μου. Κοντοστάθηκε, μόλις με είδε να υψώνω αυθόρμητα την φωτογραφική μηχανή, ίσα για να μ’ αφήσει να τον φωτογραφίσω, κι ύστερα χάθηκε μέσα στις παράγκες. Προσπαθώντας να επεξεργαστώ την εμπειρία της στιγμής, κοιτώντας την φωτογραφία που μόλις είχα τραβήξει, σκεφτόμουν τι ήταν αυτό που με μαγνήτισε σ’ αυτό το όμορφο αγόρι. Ήταν άραγε η απίστευτη αντίθεση μεταξύ του περιποιημένου παρουσιαστικού του και του άθλιου περιβάλλοντος στο οποίο ζούσε; Παρατηρώντας πιο προσεκτικά την φωτογραφία κατάλαβα· ήταν το βλέμμα του. Ένα βλέμμα διαπεραστικό και, συγχρόνως, θλιμμένο. ‘Ένα καθάριο, αγνό βλέμμα που σε λυγίζει. Τι θα σκεφτόταν, άραγε, βλέποντας να φωτογραφίζουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούσε;

Το βλέμμα του παιδιού έφερε στον νου μου τα λόγια του πατρός Θεμιστοκλή, που μας είχε πει: «Έχετε παρατηρήσει τα μάτια των παιδιών; Δεν είναι σαν τα μάτια των Ευρωπαίων παιδιών. Έχετε προσέξει τα μάτια των ζητιάνων εδώ πέρα; Έχουν ‘’κάτι’’… Εγώ βλέπω σ’ αυτά, τα μάτια του Εσταυρωμένου Χριστού. Για σκεφτείτε ότι εδώ ο άνθρωπος ζει πάντοτε μέσα στον πόνο και νιώθει τον θάνατο να τον αγγίζει».

Ζήτησα κι έμαθα γι’ αυτό το αγόρι, που το βλέμμα του άγγιξε τόσο την ψυχή μου. Πρόκειται για τον Δανιήλ Salima Salisu, ένα δεκατριάχρονο παιδί γεννημένο σε προτεσταντική οικογένεια. Είναι ορφανός από πατέρα, τον οποίο έχασε πριν λίγα χρόνια, και ζει σε μια παράγκα του συνοικισμού με την φτωχή μητέρα του και την θεία του. Ο καθημερινός αγώνας τους είναι να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, κάνοντας ό,τι μπορούν, ώστε ο Δανιήλ να συνεχίσει τις σπουδές του στο γυμνάσιο και να πηγαίνει τουλάχιστον με καθαρά ρούχα στο σχολείο… Ο ίδιος ο Δανιήλ, εντυπωσιασμένος από το έμπρακτο ενδιαφέρον της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την κοινότητά τους, εξέφρασε την επιθυμία του να γνωρίσει την Αλήθεια και να γίνει Ορθόδοξος Χριστιανός.

Ο πατήρ Θεμιστοκλής, βλέποντας τα γεμάτα ευγνωμοσύνη μάτια των κατοίκων του συνοικισμού, προέβλεψε ότι, με αφορμή την ανέγερση του σχολείου «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» μέσα στην παραγκούπολη, σε λίγα χρόνια όλοι θα αναζητήσουν να γίνουν Ορθόδοξοι. Μακάρι να γίνει!».

*Αφήγηση του καθηγητή κ. Ιωάννη Περράκη από εμπειρίες που απεκόμισε επισκεπτόμενος την Ορθόδοξη Ιεραποστολή στη Σιέρρα Λεόνε.