Υπάρχουν παιδιά που δίνουν καθημερινή μάχη επιβίωσης, χωρίς να βαρυγκομούν και να δειλιάζουν μπροστά στον δυσανάλογο αγώνα ανάμεσα στην καθημερινή βιοπάλη και την παιδική ξεγνοιασιά των συνομηλίκων τους σε άλλες χώρες η ηπείρους. Όμως, το κυριότερο είναι ότι ψάχνουν να βρουν λίγη ζεστασιά και ανθρωπιά σε έναν πέτρινο και απάνθρωπο κόσμο. Ψάχνουν να βρουν μία ακτίνα ιλαρού φωτός, μέσα στο πηχτό «σκοτάδι» των ασθενειών και του θανάτου.
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε˙ γιατί κανείς επιτέλους δεν κάνει κάτι; Που είναι οι ισχυροί της γης; Που είμαστε όλοι εμείς; Γιατί κωφεύουμε μπροστά στον ανθρώπινο πόνο; Και η απάντηση, που λαμβάνουμε, είναι ότι πρέπει να ξεκινήσουμε να κάνουμε κάτι, γιατί σ’ αυτούς τους «κανείς» ανήκουμε κι εμείς.
Αναμφίβολα, είναι αδύνατον και εξωπραγματικό να σκέφτεται κάποιος ότι θα αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο, μακάρι βέβαια να γινόταν αυτό. Τον δικό μας όμως μικρόκοσμο, τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, τους οποίους συναντούμε καθημερινά και έχουν ανάγκη να ακούσουν έστω και μία καλημέρα, αν αρχίζαμε έστω από την αυτονόητη καλημέρα, ίσως κάποτε να άλλαζε και ολόκληρος ο πλανήτης. Σίγουρα όμως η δική μας ψυχή θα γέμιζε παράδεισο και θα μοσχοβολούσε χαρά σε ολόκληρο τον τόπο!
Η ύπαρξη καθαρού νερού δεν είναι κάτι δεδομένο για τις φτωχές και άνυδρες περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής, καθώς η εξεύρεσή του καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη! Ακόμη και μία σταγόνα αποτελεί τον «πολύτιμο μαργαρίτη» για τους ιθαγενείς αδελφούς μας, ιδιαιτέρως όμως για τα μικρά παιδιά.
Το νεράκι, ακόμη και από λασπόνερα, αρκεί για να ξεδιψάσουν τα σκασμένα από την ξηρασία χείλη των μικρών παιδιών. Η μεγάλη περίοδος της ξηρασίας καθιστά το νερό δυσεύρετο, αλλά όπου βρεθεί, έστω και μία σταγόνα, σκορπίζει χαρά και χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους.
Αν κουβαλούσαμε τον κουβά αυτόν με το νερό, τότε θα καταλαβαίναμε την αξία της κάθε σταγόνας. Πολλοί άνθρωποι, ακόμη και μικρά παιδιά, διανύουν καθημερινά πολλά χιλιόμετρα με έναν κουβά στο κεφάλι, για να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο νερό. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: Πόσες ανάγκες μίας πολυμελούς οικογένειας μπορεί να καλύψει ένας κουβάς νερό;
Είναι θλιβερό στον 21ο αιώνα χιλιάδες “αγγελούδια” να αναχωρούν από την γη προς τον ουρανό, επειδή η γη δεν έχει έστω μία σταγόνα νερό να δροσίσει τα διψασμένα χείλη τους.
Οι άνθρωποι της εποχής μας αναζητούν απεγνωσμένα νερό στον πλανήτη Άρη, αλλά κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν το βρίσκουν ούτε στην γη… Κομπάζει η ανθρωπότητα ότι βρίσκει νερό σε άλλους πλανήτες, αλλά αδυνατεί να ρίξει μία σταγόνα αγάπης στα δικά της παιδιά.
Αν χαρίσουμε όλοι μας μία σταγόνα αγάπης, τότε γεμίζουμε πολλούς κουβάδες με νερό για αυτά τα παιδιά που το στερούνται. Ας γίνουμε συνοδοιπόροι σε ένα όμορφο ταξίδι προσφοράς και αγάπης. Αξίζει να μάθουμε να προσφέρουμε τον εαυτό μας χωρίς όρους, περιορισμούς, φραγμούς, όρια και σύνορα. Αξίζει να προσφέρουμε έστω και μία σταγόνα καθαρού νερού… Μία σταγόνα αγάπης γίνεται ένας πραγματικός ποταμός για τους αδελφούς μας στην Αφρική. Ας συνδράμουμε όλοι μαζί σε αυτή την προσπάθεια!
Ιερά Επισκοπή Αρούσας
